Magali, Vivonne kasabasının küçük bir sokağında arabasının bagajında titizlikle elektrik süpürgesiyle uğraşırken, yorgun gözleri ve büzülmüş dudaklarıyla başını sallıyor. 45 yaşındaki ev yardımcısı uzun bir iç çekiyor, ardından bir an duraksıyor. "Herkes gibi" o da "her şeyden haberdar". Dün kızı, çalıştığı bu kasabadan yaklaşık on kilometre uzaktaki evine özel olarak geldi ve ona gazeteyi gösterdi. 10 Nisan’da sabah saat 10:30 sularında kaybolan koşucu Agathe Hilairet’in cesedi, 4 Mayıs Pazar günü araştırmacılar tarafından belirlenen arama alanında yer almayan bir koruda bir yürüyüşçü tarafından bulundu. "Onu hiç tanımıyordum ama herkes sadece bundan bahsediyor, bu korkunç."
28 yaşındaki, uzun mesafeli koşulara alışkın olan ve üstelik bu parkuru çok iyi bilen genç kadına ne olmuş olabilir? Bu keşif ailenin…
Küçük Vivonne kasabasında, sessizlik normalde günlük yaşamın fon müziğini oluştururdu. Ancak son haftalarda, bu sükunet, fısıltılar, endişeler ve anlaşılmaz korkularla dolu bir koro tarafından bozulmuştu. Her köşe başında, her kafede, her dükkan girişinde Agathe Hilairet’in kayboluşu konuşuluyordu. Genç kadının aniden ortadan kaybolması, kasaba halkı arasında derin bir tedirginlik yaratmış, huzurlu hayatlarını alt üst etmişti.
Magali, bu karmaşanın tam ortasında, günlük rutinine devam etmeye çalışıyordu. Ancak, onun için bile normali korumak imkansız hale gelmişti. Müşterilerinin evlerine gidip gelirken, sürekli olarak konu Agathe’ye geliyordu. Yaşlı teyzeler, endişeli anneler, tedirgin babalar, hepsi aynı soruyu soruyordu: Ne olmuş olabilir?
Gazeteyi ilk gördüğünde, Magali şok olmuştu. Kızının aceleyle gelip ona haberi vermesi, olayın ciddiyetini daha da artırmıştı. Agathe’yi tanımamasına rağmen, onun hikayesi Magali’nin kalbine dokunmuştu. Genç bir kadının hayatının bu kadar anlamsız bir şekilde sona ermesi, onu derinden üzmüştü.
Araba bagajında aspiratörle uğraşırken, Magali’nin aklından geçen düşünceler karmakarışıktı. Bir yandan, işini bitirmeye ve bir sonraki müşterisine gitmeye çalışıyordu. Öte yandan, Agathe’nin ailesi için duyduğu derin üzüntüyü ve kasabayı saran korkuyu hissediyordu.
Agathe’nin bulunmasıyla birlikte, kasabadaki gerginlik daha da artmıştı. Artık bilinmezlik korkusu yerini, gerçekliğin acımasızlığına bırakmıştı. Herkes, Agathe’ye ne olduğunu ve katilinin kim olduğunu öğrenmek istiyordu. Ancak, cevaplar henüz ortada yoktu.
Polis soruşturması tüm hızıyla devam ederken, Vivonne halkı kendi aralarında dedikodular üretmeye başlamıştı. Herkesin bir teorisi vardı, herkes birilerini suçluyordu. Bu dedikodular, kasabadaki güvensizliği ve korkuyu daha da artırıyordu.
Magali, bu dedikodulardan uzak durmaya çalışıyordu. Ancak, bu o kadar da kolay değildi. Müşterileriyle konuşurken, sürekli olarak Agathe hakkında bir şeyler duyuyordu. Bazıları, Agathe’nin bir kaza sonucu öldüğünü düşünüyordu. Bazıları ise, bir cinayetin işlendiğine inanıyordu.
Magali, neye inanacağını bilemiyordu. Ancak, bir şeyden emindi: Agathe’nin ailesinin gerçeği öğrenmeyi hak ettiği. Onların acısı, hiçbir şeyle kıyaslanamazdı.
Agathe’nin ölümünün ardından, Vivonne’da birçok şey değişmişti. İnsanlar artık birbirlerine daha şüpheyle bakıyor, geceleri dışarı çıkmaktan korkuyordu. Kasabanın eski huzuru ve güvenliği, yerini bir tedirginlik ve endişe atmosferine bırakmıştı.
Magali, bu atmosferi derinden hissediyordu. Her sabah işe giderken, artık eskisi kadar rahat değildi. Her an bir tehlikeyle karşılaşabileceği hissine kapılıyordu.
Ancak, Magali pes etmeyecekti. Yaşamaya, çalışmaya ve sevdiklerine destek olmaya devam edecekti. Çünkü, Agathe’nin ölümünün onu daha da güçlendirdiğine inanıyordu.
Agathe’nin hikayesi, Magali’ye hayatın değerini ve sevdiklerimizin kıymetini bir kez daha hatırlatmıştı. Bu nedenle, artık her anı dolu dolu yaşamaya ve sevdiklerine daha çok zaman ayırmaya karar vermişti.
Vivonne, Agathe’nin ölümünden sonra asla eskisi gibi olmayacaktı. Ancak, bu trajik olay, kasaba halkını birbirine daha da yakınlaştırmış ve onlara dayanışmanın önemini öğretmişti.
Magali, Agathe’nin ölümünün bir anlamı olduğuna inanıyordu. Belki de, bu olay sayesinde insanlar birbirlerine daha çok değer verecek, hayatın kıymetini daha iyi anlayacaklardı.
Ve belki de, Agathe’nin ruhu, sonunda huzura kavuşacaktı.
