Hanokh Levin’in Acımasız Aynası: Valérie Lesort’un "Ne Umutlar!" Uyarlaması
Hanokh Levin, 20. yüzyıl İsrail tiyatrosunun en tartışmalı ve etkili yazarlarından biriydi. Kara mizahı, insan doğasının en karanlık yönlerine yaptığı acımasız eleştirileri ve toplumun ikiyüzlülüğünü gözler önüne seren keskin diliyle tanınırdı. 1943-1999 yılları arasında yaşayan Levin, özellikle kabare türündeki eserleriyle dikkat çekmiş, "Ne Umutlar! Kabare" adlı eseri, yazarın bu alandaki en bilinen çalışmalarından biri haline gelmiştir.
Çok yönlü sanatçı Valérie Lesort, Hanokh Levin’in bu çarpıcı eserini sahneye taşımaya karar verdiğinde, ortaya hem saygı dolu hem de özgün bir yorum çıkması bekleniyordu. Lesort, Levin’in insanlık durumuna duyduğu hassasiyetin ve aynı zamanda bu duruma yönelik acımasız eleştirisinin farkındaydı. Bu nedenle, Laurence Sendrowicz’in Fransızcaya çevirdiği metinlerden en etkileyici parçaları seçerek, Levin’in dünyasını kendi sanatsal vizyonuyla birleştirmeye çalıştı.
Lesort’un seçtiği parçalar arasında "Dönüşen Şapka," "Sosisli Sandviç," "Otelde," "Yaratılış" ve "Kötü Durumdaki Bir Kadının Monoloğu" gibi Levin’in en çarpıcı skeçleri yer alıyordu. Bu skeçler, insanlığın hayal kırıklıklarını, küçük çıkarlarını ve karakterlerindeki düşüklüğü gözler önüne seriyordu. Levin, insanları sürekli kaçmaya çalıştıkları bir gerçeklikle, yani ölümle yüzleşmekten çekinmiyordu.
Valérie Lesort, Levin’in bu acımasız dünyasını sahneye taşırken, günlük hayattaki sefaletimizi vurgulamak için kendileriyle meşgul karakterleri kullandı. Bu karakterler, kostümler ve protezlerle Playmobil figürlerine dönüştürülmüştü. Kostüm ve protezlerin hazırlanmasında altı kişilik bir ekip görev yapmıştı. Ancak, bu görsel zenginliğe rağmen, gösterinin karanlık ve keskin atmosferi beklenen etkiyi yaratmakta zorlanıyordu.
Lesort, Levin’in acımasız ve iğneleyici skeçlerini "özgürce" uyarlayarak, seyircinin kendisini görmek istemeyeceği bir ayna yaratmaya çalıştı. Bu uyarlama, küçük dokunuşlarla eşitsiz bir kolaj sunuyordu. Gösteri, varoluşçu şiirsellik ile kaba ve müstehcen bir fars arasında gidip geliyordu. Arka tarafı lekeli veya uygunsuz bir zamanda gelen bir osuruk sesi seyircilerden dehşet çığlıkları yükseltiyordu. Valérie Lesort, bu türden sınırları zorlamaktan çekinmiyordu. Gösteri, Rabelais’i hatırlatırken, daha az prestijli isimlere de göndermeler yapıyordu. Sonuç olarak, seyirci eğleniyordu, ancak duygusal bir bağ kuramıyordu.
Belki de Valérie Lesort’un amacı tam olarak buydu. Zira Lesort, aslında yetenekli bir sanatçıydı. Christian Hecq ile birlikte çalıştığı "Denizler Altında Yirmi Bin Fersah," "Sinek," "Gulliver’in Seyahatleri" ve "Hilton Kardeşler" gibi projelerde, tiyatro, sirke ve kabareyi bir araya getiren etkileyici dünyalar yaratmıştı. Nisan ayında sahneye koyduğu "Perrault’nun Harika Masalları" adlı eseriyle seyircileri büyülemeyi başarmıştı.
"Ne Umutlar!"ın oyuncu kadrosunda bir sorun yoktu. Lesort, bir kez daha yetenekli isimleri bir araya getirmeyi başarmıştı. Alternatif olarak kendisiyle birlikte rol alan Céline Milliat-Baumgartner, daha önce Hilton Kardeşler’den birini canlandırmıştı. David Migeot, Anne-Laure Liégeois’in yönettiği Phèdre’de Théramène rolünü oynamıştı. Hugo Bardin’in kimliğinin altında ise 2022’de "Drag Race France"ın "ilk kraliçesi" olan Paloma gizliydi. Cours Florent’da eğitim alan Bardin, aynı zamanda bir oyuncu ve yönetmendi. Son olarak, piyanosuyla olağanüstü bir göksel sese sahip olan Charly Voodoo, Madame Arthur’un kabaresinin yıldızlarından biriydi. Ancak, bu yetenekli oyuncular, hak ettikleri şekilde değerlendirilemiyordu.
"Ne Umutlar!" gösterisi, Paris’in 18. bölgesindeki Théâtre de l’Atelier’de 13 Temmuz’a kadar sahnelenmeye devam etti. Valérie Lesort’un bu uyarlaması, Hanokh Levin’in eserlerinin acımasızlığını ve keskinliğini yansıtmaya çalışırken, aynı zamanda kendi sanatsal vizyonunu da ortaya koyuyordu. Ancak, gösteri, Levin’in eserlerindeki derinliği ve duygusal etkiyi tam olarak yakalayamamış, seyirciyi eğlendirmekle yetinmişti.
