Bill Belichick’in "Kazanma Sanatı": Bir Koçluk Aşk Mektubu mu, Yoksa Skorları Eşitleme Çabası mı?

Bill Belichick’in aşk hayatı son haftalarda sporun sınırlarını aşsa da, yeni çıkan kitabı "Kazanma Sanatı: Futboldaki Hayatımdan Dersler" (Avid Reader Press/Simon & Schuster, 35$), odağı Belichick’in ilk ve en gerçek aşkına, yani futbol koçluğuna geri çevirmeyi amaçlıyor. 280 sayfaya yakın olan kitap, onun bu spora duyduğu derin sevgiye ve aynı zamanda onu son derece zengin ve etkili kılan koçluk mesleğine yazılmış bir aşk mektubu gibi hızla akıp gidiyor. Kitabın varlığı da bu zenginlik ve etkiden kaynaklanıyor.

Belichick, düzinelerce futbol hikayesi anlatıyor ve benzetmeleri genellikle 25 yıl boyunca bir NFL takımına liderlik etmenin nasıl bir şey olduğu etrafında dönüyor, bu sırada New England Patriots’ın hanedanlığını da içine katıyor. Yol boyunca, Lawrence Taylor, Tom Brady, Bill Parcells ve elbette babası gibi isimleri bol bol övüyor. Burada bir sürpriz yok. Steve Belichick’in, kendisi de "Futbol İzleme Yöntemleri" adlı bir kitap yazmış bir yazar olarak, oğlunun üzerindeki etkisi yadsınamaz ve kitap bunu açıkça ortaya koyuyor. "Kazanma Sanatı", Bill’in Steve’e bir övgüsü ve "Futbol İzleme Yöntemleri"nin bir nevi ikinci baskısı niteliğinde. Steve’in Navy’de bir izci ve antrenör olarak geçirdiği zaman olmasaydı, Bill Belichick de olmazdı.

"Kapüşonlu"nun kitap boyunca zaman zaman bir tatbikat çavuşu gibi davranması da gayet mantıklı. "Bu yaz kampı işi," diye yazıyor derslerinden birinde. Yazım stili, Belichick’in kesik kesik konuşma tarzına benziyor. Cümleler genellikle kısa. İçeriğin çoğu talimat niteliğinde. Bir kısmı ise tekrar niteliğinde. Bunun kaydı düzeltmek olduğunu söyleyecek – elbette, ama aynı zamanda skorları eşitlemek de. "İşini yap" sloganıyla ünlendikten sonra, bize işi nasıl yaptığını anlatmak istiyor – şu anda büyük bir üniversitede Division I baş antrenörü olarak görev yaptığı göz önüne alındığında, bunu geçmiş zamanda anlatmak garip. Sonsözün son sözleri, geçmişe bir göz kırpmasıyla geleceğe işaret ediyor.

Zaman zaman, Belichick sanki çok fazla "CEO’nun Günlüğü" podcast’i izlemiş gibi geliyor ve kendisi (veya hayalet yazar) bilgisayarının yanında bir yönetici sınıfı eş anlamlılar sözlüğü bulundurmuş gibi. Verdiği tavsiyeler her zaman orijinal olmasa da, somut örnekler ve gerçek dünya uygulamaları sindirilebilir, performans değerlendirmelerinden bahsetmesi bile sanki bir şirket el kitabından alınmış gibi hissettirse de.

Kitap bir her şeyi anlatma kitabı değil, ancak Belichick’in Patriots’ı bürüdüğü perdenin arkasına bir bakış sunuyor. Adam Vinatieri ve Richard Seymour hakkında daha önce bilmediğim hikayeler var. Koçluk süreci ve takımını nasıl motive ettiği konusunda meşru bir bakış açısı sunuyor. Takımına nasıl öğrettiği de. En sevdiği futbol şeylerine, örneğin özel takımlara ve garip kurallara duyduğu saygı şaşırtıcı değil. Bazı anılar dehasını sergiliyor – örneğin buz kazması yöntemi.

Belichick’in koçluk kariyeri, görünüşe göre Patriots’ın Şubat 2019’da kazandığı son Super Bowl’dan sonra sona erdi. Brady’nin takımla geçirdiği son sezondan neredeyse hiç bahsedilmiyor. Robert Kraft’tan, SpyGate’ten veya DeflateGate’ten bahsedilmiyor. Roger Goodell, teşekkür bölümünde anılıyor. Bourbon Street barı Pat O’Brien’s, Wesleyan’daki kolej yıllarına bakarken ve tekrar disiplin hakkında bir düşünce sırasında bahsediliyor.

Belichick, Brady’yi tartışmaya eşit derecede orantısız ama uygun bir zaman harcıyor. 199. sayfa ona adanmış (kitapta bu türden üç sayfa daha var, ancak daha fazla spoiler yok). Belichick’in daha önce hiç yayınlanmadığını söylediği 25 Eylül 2001’den harika bir Brady hikayesi var. Eğer bu kitap gerçekten bir aşk mektubuysa, "futbol" ve "Steve Belichick"ten sonraki üçüncü alıcı "Tom Brady" olurdu. Birbirlerinden en iyisini ortaya çıkardıklarını söylüyorlar, Belichick kitapta, Brady de referansında. Bu platonik, kuşaklar arası bir sevgi.

Kazanmak açık bir tema. Belichick, "Zirveye çıktım," diye yazıyor, "ve zirve… çok güzel." Ancak aynı zamanda uyum yeteneğine de vurgu yapılıyor, bu her Belichick oyun planının bir alametifarikası ve bu becerinin Patriots’ın yaklaşık 20 yıl boyunca NFL’nin en korkulan rakibi olarak kalmasını nasıl sağladığına da.

Belichick, medyayla yaptığı karşılıklı konuşmalarda olduğu gibi, ders verirken en iyi halinde. Belichick’teki tarih meraklısı bir yazar olarak parlıyor. "Profesör Belichick" dersleri en keyifli olanlar. Sıradan olan veya beklenmedik olan hakkında konuşmak, "BB"nin heyecanlanmasını sağlıyor.

Belichick’in klasik sertliği hiçbir sayfayı eksik etmiyor. Rastgele bir 2004 sezon öncesi hikayesi, Belichick’in kenarda oturduğu NFL tarihinin en ünlü anlarından bazılarından daha fazla yer kaplıyor. Bazı pasajlar "çimimden çekil", "yaşlı adam buluta bağırıyor" gibi gelebilir, ancak bu klasik Belichick. Teknolojiye ve sosyal medyaya karşı geliyor. O böyle biri. Ve muhtemelen en kötü ihtimalle haklı.

Bu aynı zamanda bazı "nasıl yaparsın millet" türünden, tutmayan mizah girişimlerine de yol açabiliyor. Komedi, baba şakalarından zekice düşüncelere ve aşırı gayrete kadar değişiyor. Parantez içindeki notların sayısı aşırı ve sonunda dikkat dağıtıcı hale geliyor.

Belichick kitap boyunca kimsenin yapmadığı kadar çok isim sayıyor. Her Belichick favorisi – Mike Vrabel (mevcut Patriots baş antrenörü), James White, Matthew Slater, Julian Edelman, Rob Gronkowski, Rodney Harrison, Tedy Bruschi – koçun bakış açısından anlatılan kendi köken hikayesine sahip.

İlk başta, Belichick’in öz farkındalığı ani geliyor. Ancak kitap, kendine karşı hesap verebilirliğin Patriots’ın başarısının ayrılmaz bir parçası olduğunu açıklıyor. Atlanta Falcons hayranlarına doğrudan, tahmin edilebilir bir bağlamda hitap ediyor. "Zaman zaman medyayla işbirliği yapmadığımı kabul ediyorum," diyor. Bir NFL baş antrenörünün sürekli medya yükümlülüklerini eleştiriyor ve yumuşak konuşmanın avantajları konusunda tavsiyelerde bulunuyor.

"Ancak stratejik iletişimin başka bir yanı da var: ne zaman konuşmamayı bilmek," diyor Belichick. Bu çok yerinde.

Belichick, Patriots’ın mükemmel sezon arayışını bozan, New York Giants’a karşı Super Bowl’daki ilk mağlubiyet sırasında bir hata yaptığını itiraf ediyor. Diğer alıntılar ve incelemeler "Bok ettim" kısmına takılmış olsa da, bu dersin bağlamı, hata yapmak ve takımdan sorumlu olmakla ilgili olması.

Belichick’in itiraf ettiği bir diğer ilginç hata da, New England’ın Brady sonrası halefiyet planını eline yüzüne bulaştırmasıydı. Brady’den iki kez MVP ödüllü Baltimore Ravens’lı Lamar Jackson’a geçmek nasıl olurdu? Belichick, Patriots’ın uyum sağlamak istemediğini ve 2018’deki ilk turda Jackson’ı iki kez geçtiğini söyledi. Daha sonra, on ay sonra bir Lombardi Kupası kaldırmaktan bahsetti.

Bir yıl önce, Belichick Detroit’teki 2024 draftında "The Pat McAfee Show"un bir üyesi olarak ortalığı kasıp kavurmuştu. Televizyon mecrasında yazılı kelimeye göre çok daha başarılı olduğunu, normal sezon boyunca "Manningcast" katılımlarıyla ve CW’nin "Inside the NFL" programındaki rolüyle kanıtladı.

Ancak çok az insan hayat deneyimlerine dayanarak bir yılda bir kitap çıkarabilir ve şu kişilerden birinden, hatta hepsinden referans alabilir: Michael Jordan, Nick Saban, Brady, Goodell, Ray Dalio, Amiral William H. McRaven ve Suzy Welch.

Yine, tüm bu Belichick yaygarası son bir ay içinde doğrudan bu kitabın yayınlanmasının bir sonucu. Kitabını CBS’te tanıtırken, romantik ve iş ortağı Jordon Hudson, dünyanın duyduğu bir müdahaleyle araya girdi.

Kitap, Belichick’in anne babasına, büyükanne ve büyükbabasına, vaftiz babasına ve çocuklarına adanmış. Ancak ilk teşekkür, Belichick’in uzun süredir danışmanı olan Berj Najarian’a yapılıyor. Teşekkürün ikinci bölümü, edebi ekibine gitti. Üçüncüsü mü?

Belichick, "Fikir değirmenime ve yaratıcı ilham perime teşekkür ederim," diye yazdı. "Jordon Hudson."