ZEIT Hafta Sonu, 18/2025 Sayısından Bir Parça

Bayan Lämmel kapıyı açmıyor. Justus Heyen, Berlin-Kreuzberg’de yedi katlı bir binanın girişinde bekliyor. Yine de zile basmayı denemiyor: "Tekrar tekrar çalınmasından hoşlanmıyor," diyor. Heyen, 30 yaşında, Renate Lämmel’i, 73 yaşında, düzenli olarak, bir yıldan uzun süredir ziyaret ediyor. "Ayda en az bir kere, haftada en fazla bir kere," şeklinde bir kuralı var.

Binaya bir sakiniyle birlikte girdiğinde, birbirini takip eden aynı kapılardan oluşan uzun bir koridorda buluyor kendini. Birinde şöyle bir tabela asılı: "Mutlu olmayı unutma." Önünde bir yürüteç duruyor. Justus Heyen kapıyı çalıyor. "Ah evet, bir şey daha," diyor: "Bayan Lämmel, insanların ona çok yaklaşmasından hoşlanmıyor."

Justus Heyen’in ziyaretleri, modern bir toplumda sıkça göz ardı edilen, ancak insan hayatının dokusunda derinden hissedilen bir ihtiyaca dokunuyor: yaşlılıkla birlikte gelen yalnızlık ve sosyal izolasyon. Lämmel’in apartmanının girişi, sadece bir mekân değil, aynı zamanda bir zaman kapsülü gibi. Duvarlar, hayatının hikayelerini fısıldayan, geçmişin anılarıyla dolu. Heyen’in ziyareti, bu anıları canlandırmak, Lämmel’e bir bağ kurma fırsatı sunmak anlamına geliyor.

Heyen’in yaklaşımı, sadece bir nezaket gösterisi değil, aynı zamanda derin bir saygının ifadesi. Lämmel’in tercihlerine dikkat etmesi, onun kişiliğini ve sınırlarını kabul ettiğini gösteriyor. Zile birden fazla kez basmaması, kişisel alanına saygı duyması, modern toplumun aceleciliğine karşı bir duruş sergiliyor. Bu sabırlı yaklaşım, yaşlı bir insanın hayatında ne kadar değerli bir anlam ifade ettiğini vurguluyor.

"Mutlu olmayı unutma" tabelası, sadece bir dekorasyon değil, aynı zamanda bir yaşam felsefesi. Koridordaki yürüteç, yaşlılığın getirdiği fiziksel zorlukları sembolize ediyor. Ancak, tabela, bu zorluklara rağmen, hayatın güzelliklerini ve mutluluğu arama çabasının devam ettiğini hatırlatıyor. Heyen’in ziyareti, bu mutluluğu bulma ve paylaşma çabasına bir katkı sağlıyor.

Heyen’in Lämmel’i ziyaret etme sıklığı, sadece bir takvim meselesi değil, aynı zamanda bir duygusal bağın göstergesi. "Ayda en az bir kere, haftada en fazla bir kere" kuralı, hem Lämmel’in bağımsızlığını korumayı hem de ona düzenli bir destek sağlamayı amaçlıyor. Bu denge, yaşlı bir insanın hayatında ne kadar önemli olduğunu gösteriyor.

Lämmel’in "insanların ona çok yaklaşmasından hoşlanmaması" ise, yaşlılıkla birlikte gelen hassasiyetin bir göstergesi. Fiziksel temasın rahatsız edici olabileceği, kişisel alanın daha da önemli hale geldiği bu dönemde, Heyen’in bu tercihe saygı duyması, onun empatik bir yaklaşım sergilediğini gösteriyor. Bu durum, genç nesillerin yaşlıların ihtiyaçlarına ve tercihlerine karşı duyarlı olması gerektiğinin altını çiziyor.

Justus Heyen’in hikayesi, modern toplumda yaşlılara yönelik tutumların ve yaklaşımların yeniden değerlendirilmesi gerektiğine dair bir çağrı niteliğinde. Yaşlılık, sadece fiziksel bir süreç değil, aynı zamanda bir bilgelik ve deneyim kaynağı. Bu kaynağın değerini bilmek, yaşlıların yalnızlığını gidermek ve onlara anlamlı bir yaşam sunmak, toplumun ortak sorumluluğu olmalı. Heyen’in ziyareti, bu sorumluluğu yerine getirmenin bir örneği olarak karşımıza çıkıyor.

Bu ziyaretler, sadece Lämmel için değil, Heyen için de anlamlı bir deneyim sunuyor. Yaşlı bir insanın hayat hikayelerini dinlemek, onların deneyimlerinden ders çıkarmak, genç nesillerin kendi hayatlarına farklı bir perspektiften bakmalarını sağlıyor. Bu karşılıklı alışveriş, toplumsal bağların güçlenmesine ve farklı nesiller arasındaki anlayışın artmasına katkıda bulunuyor.

Sonuç olarak, Justus Heyen’in Renate Lämmel’i ziyareti, sadece bir ziyaret değil, aynı zamanda bir köprü. Bu köprü, genç ve yaşlı, yalnız ve bağlantılı, geçmiş ve gelecek arasında kuruluyor. Bu köprü, modern toplumun unuttuğu değerleri hatırlatıyor: saygı, empati, sabır ve insan sevgisi. Bu değerler, sadece yaşlıların değil, tüm toplumun ihtiyaç duyduğu değerler. Bu nedenle, Heyen’in hikayesi, sadece bir gazete haberi değil, aynı zamanda bir ilham kaynağı olmalı. Herkes, kendi çevresindeki yaşlılara ulaşarak, bu köprüyü kurmaya çalışmalı. Çünkü mutlu olmayı unutmamak, ancak birlikte mümkün olabilir.