Kimse Kendi Memleketinde Peygamber Değildir: Ludmila Ulitskaya’nın Hikayesi

"Kimse kendi memleketinde peygamber değildir" sözü, Rusya’nın önde gelen yazarlarından Ludmila Ulitskaya’nın hayatında bir kez daha doğruluk kazanıyor. Nobel Edebiyat Ödülü için sıklıkla adı geçen bu önemli yazar, 2022 Mart’ında Moskova’yı terk ederek Berlin’e yerleşti. Bunun nedeni ise Ukrayna’ya verdiği açık destekti. Putin rejiminde bu, devlet nezdinde bir suç olarak kabul ediliyordu. Yakın zamanda çıkan bir Quarto derlemesi ve yeni bir öykü koleksiyonu vesilesiyle Ulitskaya, Paris’te bulunuyor. Bu, onun için köklerine bir dönüş anlamını taşıyor.

Ulitskaya, kendisinin iki kez doğduğunu söylüyor: ilki 1943’te Ural’da ve ikincisi 1993’te Fransa’da, bir yazar olarak. O yıl, Gallimard Yayınları, tanınmayan bir yazarı yayınladı. Otuz iki yıl sonra, bu mucizenin gerçekleştiği aynı masada oturan Ulitskaya, "Zavallı Aileler"in yazarı, hala olanlara inanamıyor: "Ülkemde hiçbir kitap yayınlamamıştım, ama her zaman elimde bir kalem vardı, ailemdeki herkes yazardı. Bir tanıdığım, el yazmamı Fransa’ya göndermeye heveslendi, Gallimard Yayınları’ndaki büyük Rus edebiyatı elçisi Semyon Mirsky’nin eline geçti…"

Ulitskaya’nın hikayesi, bir yazarın kimliği, sürgün, dil ve edebiyatın gücü üzerine derinlemesine bir düşünce sunuyor. Rusya’da doğup büyüyen, Sovyetler Birliği döneminde zorluklar yaşamış ve sonunda Batı’da edebi bir başarı elde etmiş bir yazar olarak, Ulitskaya’nın deneyimleri, yirminci yüzyılın siyasi ve kültürel karmaşıklıklarını yansıtıyor. Ukrayna’ya verdiği destek nedeniyle ülkesini terk etmek zorunda kalması, bir yazarın vicdanıyla politik baskı arasındaki gerilimi gözler önüne seriyor.

Ulitskaya’nın Fransa’daki edebi doğuşu, tesadüf ve kararlılığın birleşimiyle gerçekleşti. Ülkesinde tanınmamasına rağmen, yazma tutkusunu hiç kaybetmedi ve ailesinin edebiyata olan sevgisi ona ilham verdi. Bir arkadaşının el yazmasını Gallimard Yayınları’na göndermesi, hayatının dönüm noktası oldu. Semyon Mirsky’nin el yazmasını keşfetmesi ve yayınlamaya karar vermesi, Ulitskaya’nın edebi kariyerini başlattı. Fransa’da yayınlanan ilk kitabı, büyük bir ilgi gördü ve Ulitskaya, uluslararası alanda tanınan bir yazar haline geldi.

Ulitskaya’nın eserleri, insan ilişkileri, aile bağları, tarih, siyaset ve ahlaki değerler gibi çeşitli temaları ele alıyor. Karakterleri genellikle karmaşık, kusurlu ve hayatın zorluklarıyla mücadele eden insanlardan oluşuyor. Ulitskaya, okuyucularını düşünmeye teşvik eden, derinlikli ve düşündürücü hikayeler anlatıyor. Eserleri, birçok dile çevrildi ve dünya çapında büyük bir okuyucu kitlesi tarafından beğeniliyor.

Ukrayna’ya verdiği destek nedeniyle Rusya’yı terk etmek zorunda kalması, Ulitskaya’nın hayatında bir dönüm noktası oldu. Sürgün, bir yazarın kimliğini ve yaratıcılığını nasıl etkiler? Dil, bir yazarın memleketiyle olan bağını nasıl temsil eder? Ulitskaya’nın deneyimi, bu soruları gündeme getiriyor. Sürgünde yaşamak, bir yazarın perspektifini değiştirebilir, yeni temalar ve karakterler keşfetmesine olanak sağlayabilir. Ancak aynı zamanda, bir yazarın köklerinden kopmasına, dilini ve kültürünü kaybetmesine de neden olabilir.

Ulitskaya, Rusya’da doğmuş olmasına rağmen, Fransa’da edebi bir kimlik kazandı. Fransızca, onun için bir ifade aracı, bir yaratıcılık kaynağı haline geldi. Ulitskaya, Fransızca yazarken, Rus kültürünü ve tarihini de eserlerine yansıtıyor. Bu, onun yazarlığının benzersiz bir özelliğini oluşturuyor. Ulitskaya, farklı kültürler arasında köprüler kuran, evrensel temaları ele alan bir yazar olarak kabul ediliyor.

Ludmila Ulitskaya’nın hikayesi, edebiyatın gücünü, bir yazarın vicdanının önemini ve sürgünün zorluklarını gözler önüne seriyor. "Kimse kendi memleketinde peygamber değildir" sözü, onun hayatında bir kez daha doğruluk kazanıyor. Ancak Ulitskaya, sürgünde bile yazmaya devam ediyor, okuyucularına ilham veriyor ve edebiyat dünyasına katkıda bulunuyor. Onun eserleri, gelecek nesiller için bir miras olarak kalacak. Ulitskaya’nın Paris’e dönüşü, onun için köklerine bir dönüş anlamını taşıyor. Bu, aynı zamanda, edebiyatın sınırları aşan, insanları bir araya getiren ve umut aşılayan gücünün bir simgesi olarak da kabul edilebilir. Onun hikayesi, edebiyatın ve sanatın önemini vurgulayan, ilham verici bir örnek teşkil ediyor.